Overleg bedrijfsarts-behandelaar; verplicht?

Overleg met de behandelaar is niet verplicht. Wel zijn er richtlijnen voor, zie de opsomming onderaan dit artikel.

Uit de richtlijn communicatie met de behandelend sector;

Er gelden drie uitgangspunten:

1. de cliënt is de voornaamste bron van informatie over zijn klachten, problemen en gezondheidstoestand,
2. de bedrijfs-/verzekeringsarts vormt zich altijd éérst in een persoonlijk contact met de cliënt een beeld van diens probleem, voordat hij contact opneemt met de behandelaar.
3. communicatie met de behandelaar op specifieke indicatie heeft aanvullende betekenis ten opzichte van de eigen beoordeling.

Voorts;

Inhoudelijke indicaties;

Bij inhoudelijke indicaties staat het vragen naar of geven van informatie voorop. De verzekeringsarts heeft inhoudelijke gegevens van de behandelaar nodig om informatie die de cliënt gegeven heeft aan te vullen of te toetsen. Ook is het mogelijk dat hij de behandelaar feitelijk wil informeren over bevindingen, die in het kader van diagnostiek of therapie nadere aandacht behoeven;

1. arbeidsgezondheidskundige en gezondheidskundige indicaties. In het kader van preventie of arbeidsre-integratie kan communicatie met de behandelaar geïndiceerd zijn. Bevindingen bij het onderzoek, uitgevoerd door de bedrijfs-/verzekeringsarts, kunnen een indicatie vormen om de behandelaar daarover te informeren,
2. de cliënt is niet in staat feitelijke informatie te geven. Er kan specifieke informatie nodig zijn. Dit betreft feitelijke bevindingen van medische aard,
3. de cliënt kan slechts globale informatie geven. De medische informatie die de cliënt geeft of het beeld dat de cliënt heeft van zijn eigen probleem roept bij de bedrijfs-/verzekeringsarts vragen op omtrent aard en omvang van de achterliggende problematiek,
4. de bedrijfs-/verzekeringsarts betwijfelt de plausibiliteit van de informatie die de cliënt geeft. Op grond van zijn medische kennis en indruk trekt de bedrijfs-/verzekeringsarts de feitelijke juistheid in twijfel van relevante informatie die de cliënt geeft. Er bestaat dan behoefte aan toetsing van de mededelingen van de cliënt.

en

Formele indicaties

Bij formele indicaties staan eisen van zorgvuldigheid voorop, zoals die in het algemeen door de cliënten zelf en de rechterlijke macht als redelijk ervaren worden. In deze gevallen kan de bedrijfs/verzekeringsarts daaraan voldoen door de behandelaar mondeling of schriftelijk te informeren over zijn beoordeling. De behandelaar kan daarop reageren, indien en voor zover hij dat zelf wenst.

1. De cliënt appelleert aan uitlatingen van zijn behandelend arts over zijn leefregels of zijn arbeidsongeschiktheid die de bedrijfs-/verzekeringsarts na eigen onderzoek niet deelt. Indien het verschil van mening relevant is, dient nagegaan te worden of het eigenlijk wel bestaat. Als dit het geval is kan het uitwisselen van feitelijke gegevens er toe leiden, dat het verschil van mening verdwijnt. Als blijkt dat het een verschil van inzicht betreft, is overleg aangewezen om dit verschil, met uitwisseling van argumenten, zo mogelijk weg te nemen.
2. De cliënt dringt aan op overleg met zijn behandelaar. In principe moet de cliënt zélf de feiten en argumenten aanvoeren die duidelijk maken wat zijn probleem is. De wens van de cliënt kan een teken zijn voor de bedrijfs/verzekeringsarts dat de communicatie met de cliënt niet goed verloopt. De bedrijfs-/verzekeringsarts legt de cliënt daarom nogmaals uit, waarom hij het niet nodig vindt contact te leggen met zijn behandelaar. Indien de cliënt persisteert, honoreert de bedrijfs-/verzekeringsarts diens verzoek,
3. er is een verschil in perceptie over de ernst van het probleem van de cliënt tussen bedrijfs-/verzekeringsarts en de cliënt. In deze situatie wordt niet zozeer de geloofwaardigheid van de verkregen informatie in twijfel getrokken, maar speelt de beleving van zijn klachten en mogelijkheden door de cliënt een belangrijke rol,
4. er dreigt een conflict tussen de bedrijfs-/verzekeringsarts en de cliënt. De bedrijfs-/verzekeringsarts heroverweegt bovenstaande indicaties. Indien hij meent goed en volledig geïnformeerd te zijn, legt hij in het dossier vast dat de advisering en de indicatie(s) tot communicatie zijn heroverwogen en motiveert expliciet waarom hij geen contact met de behandelend arts nodig acht. De bedrijfs-/verzekeringsarts stuurt in zulke gevallen minimaal het advies met de onderliggende rapportage aan de behandelaar toe, met de mogelijkheid binnen een aangegeven termijn spontaan te reageren.

De consequentie van het niet informeren bij de behandelend arts kan zijn dat de bedrijfsarts uitgaat van onjuiste, incomplete gegevens of anderszins iets mist op het moment dat hij zich een oordeel moet vormen. Aan de andere kant kan een bedrijfsarts niet bij iedere beoordeling wachten op de behandelaar die andere belangen heeft en termijnen hanteert. Het kan te lang duren of het zal niets toevoegen aan hetgeen de bedrijfsarts al weet. Daarbij ligt onderscheid naar klacht en behandelaar voor de hand.

Het niet informeren bij de behandelaar kan dus leiden tot een onjuiste beoordeling die later door het UWV of de rechter gepasseerd kan worden, hetgeen ook met enige regelmaat gebeurt. Het kan voor de werknemer nadelige gevolgen hebben.

Wat interessant is om te weten is dat bedrijfsartsen niet ongelimiteerd informatie mogen opvragen bij behandelaars vanwege de kosten en tijdsbesteding. Sommige van de arbodiensten houden hun hand op de knip of menen dat hun bedrijfsarts zelf voldoende kennis in huis heeft voor een goed en ook snel oordeel. Ook stemmen de bedragen die behandelaars krijgen voor hun tijd en inspanning hen vaak tot ontevredenheid. Wanneer de werknemer of werkgever er belang bij heeft dat er snel een oordeel komt kan de werknemer natuurlijk zelf achter de informatie aan gaan. Of hij, de behandelaar of de bedrijfsarts dat willen is altijd de vraag. De werkgever zou indien de kosten een belemmering zijn, die kosten voor zijn rekening kunnen nemen, als te voorzien is dat een snelle/volledige aanlevering van gegevens de werkhervatting eerder binnen bereik brengt.