Loonsanctie; alleen bij benutbare mogelijkheden

Dit is voor bedrijfsarts een zeer lastig onderwerp. Bij een stabiel of progressief ziektebeeld met ernstige beperkingen is het eenvoudig. Het voorbeeld van de hoge dwarslaesie kent iedereen. Het gaat nu juist om de vele twijfelgevallen. De bedrijfsarts wordt getoetst door de verzekeringsarts die op zijn beurt intern ook weer getoetst wordt. Niet direct, maar wel later wanneer hij ook tot het oordeel komt dat er geen duurzaam benutbare mogelijkheden zijn. Op basis van de richtlijnen en die strenge toetsing van zijn oordeel wordt door verzekeringsartsen in het kader van de WIA niet snel besloten dat er duurzaam geen mogelijkheden zijn.

Alle strenge regels die de verzekeringsarts hanteert gelden niet voor de bedrijfsarts. Indirect hebben ze echter veel invloed op hun oordeel. Voor de bedrijfsarts gaat het primair om de vraag of re-integratie

haalbaar is, nu en op termijn, bij eigen of andere werkgever. Als er nu niets te re-integreren valt, ook geen gesprekken over re-integratie te voeren zijn of opleidingen gevolgd kunnen worden, zijn er geen mogelijkheden om de re-integratie op te starten. Het is duidelijk dat hier het gezonde verstand verkozen is boven het verhaal van het CBBS. Dat neemt overigens niet weg dat de bedrijfsarts goed moet motiveren waarom re-integratie zinloos is. Dat oordeel moet binnen de verplichte stappen van de re-integratie steeds opnieuw bekeken en vastgelegd worden. Zijn er weer mogelijkheden dan dient daar direct actie op te worden ondernomen.

Natuurlijk is het zo dat de re-integratie door toename van beperkingen of behandelingen soms –tijdelijk- stilvalt. De werkgever en werknemer zullen moeten bezien of het gevolg daarvan is dat er geen re-integratie activiteiten mogelijk zijn in de periode vóór of ook tijdens de behandeling. Daarbij geldt dat niet alleen de belasting in tijd van de behandeling relevant is, maar ook het benodigde herstel, nu sommige revalidatieprogramma’s of dagopnamen voor behandelingen belastend kunnen zijn en rustdagen vergen. Hoe langer de werknemer niet met re-integratie belastbaar is, des te sneller zal geaccepteerd worden dat de werkgever geen mogelijkheden heeft om te re-integreren. Zolang hij op de hoogte blijft van de mogelijkheden van de werknemer, ten minste eens in de zes weken, al dan niet via de bedrijfsarts, zal hem niets verweten worden.

Van belang is te weten wat de bedrijfsarts nu eigenlijk voor oordeel heeft gegeven op de diverse beoordelingsmomenten;

• Er zijn wel/geen mogelijkheden omdat….

en

• de bedrijfsarts verwacht een verbetering van de belastbaarheid op ..
• dit is tijdelijk of blijvend,

en

• vanwege een progressief ziektebeeld zal de belastbaarheid verder afnemen …..
• vanwege behandelingen zal de belastbaarheid afnemen in de periode…

en

• na 104 weken verwacht de bedrijfsarts geen benutbare mogelijkheden
• ook na 130 weken verwacht de bedrijfsarts geen mogelijkheden

Als de verzekeringsarts over dit oordeel weer een oordeel moet geven gaat het om de vraag of de bedrijfsarts tot dit oordeel heeft kunnen komen, of het gezien de feiten en omstandigheden een redelijk standpunt is. Het is niet zo dat de verzekeringsarts dit oordeel in zijn WIA beoordeling moet volgen. Ook is het niet de bedoeling dat de bedrijfsarts en de verzekeringsarts een welles nietes discussie gaan voeren. Medische verschillen van mening zullen veel voorkomen, die wetenschap is moeilijk exact te maken. Het gaat erom of verhaal van de bedrijfsarts een kloppend verhaal is, niet of de verzekeringsarts het in zijn plaats exact hetzelfde zou doen. Hier zijn termen als consistentie, plausibel en objectiveerbaar zeer bruikbaar.

Jurisprudentie op deze site

UWV sancties; een greep uit de jurisprudentie